Beschreven wordt de ziektegeschiedenis van een 10-jarig meisje, dat bij een verkeersongeval een ernstige contusio cerebri kreeg. Na een bewustzijnsstoornis van 18 dagen waren er geen neurologische afwijkingen bij physisch diagnostisch onderzoek meer aantoonbaar, behalve een totale afasie.
Wegens deze afasie en de gedragsstoornissen die er optraden blijkend uit negativisme, decorumverlies, dementering en concentratiestoornissen werd zij kinderpsychiatrisch behandeld.
Aan de hand van deze casus worden enkele algemene zaken omtrent de prognose aan de orde gesteld waarbij ernst van de symptomen in het acute stadium, premorbide persoonlijkheid en milieu-omstandigheden de belangrijkste criteria voor het stellen van de prognose blijken te zijn.