Het op betrouwbare wijze meten van het optreden van (extrapiramidale) bewegingsstoornissen is vaak een relevant onderdeel van klinisch onderzoek naar de behandeling en het beloop van psychosen. Op basis van traditie wordt hierbij steeds weer gebruikgemaakt van dezelfde beoordelingsschalen. In dit artikel worden de tekortkomingen van deze schalen besproken. Bepleit wordt om tot afspraken te komen over een nieuwe standaard. De Schedule for the Assessment of Drug-Induced Movement Disorders is daarbij een goede kandidaat om als uitgangspunt te worden genomen.