Marsha Linehan staat bekend als de grondlegger van de dialectische gedragstherapie, een behandeling voor patiënten met een borderlinepersoonlijkheidsstoornis. Dat zij zelf ook ernstige psychische problemen heeft gehad, was tot juni 2011 niet bij het grote publiek bekend.

In deze indrukwekkende autobiografie, die oorspronkelijk verscheen als Building a life worth living:
a memoir (2020), schrijft zij openhartig over haar eigen psychische problematiek, haar weg naar herstel en hoe zij tot de ontwikkeling van de dialectische gedragstherapie is gekomen.

Linehan was succesvol en populair op de middelbare school. Toch kreeg zij aan het einde van de middelbareschooltijd dusdanig ernstige psychische problemen dat zij langdurig op een beveiligde en dubbelgesloten psychiatrische afdeling werd opgenomen. Daarbij kreeg ze tal van behandelingen die geen of een averechts effect hadden. Zij raakte daardoor vastbesloten om zelf hulp te gaan ontwikkelen voor patiënten met deze problematiek.

Dit verliep niet zonder tegenslagen. In een meer psychodynamisch georiënteerde mannenwereld moest zij een flink beroep doen op haar doorzettingsvermogen.

In haar zoektocht komt ze uit bij een gedragstherapeutische benadering waarbij patiënten vaardigheden ontwikkelen die zowel gericht zijn op acceptatie als op verandering. Deze combinatie is niet verwonderlijk gezien Linehans wetenschappelijke ervaring, maar ook haar grote belangstelling voor religie en spiritualiteit.

Linehan benoemt dat zij door behandeling met ECT problemen ervaart met haar herinneringen. Mooi is dan ook dat ze bij het schrijven van haar verhaal tevens gebruikmaakt van de mensen om haar heen en oude brieven, zodat de lezer de kans krijgt om een zo goed mogelijk beeld te krijgen van de werkelijke situatie.

Een belangrijk citaat voor de auteur geeft aan dat therapeuten juist door wat ze zelf hebben meegemaakt waardevol kunnen zijn voor hun patiënten.

Een interessant boek dat de lezer kan blijven boeien.

C. Zonnenberg, psychiater, D. Haag