Aan de hand van drie casuïstische illustraties wordt betoogd dat, wil men uitspraken kunnen doen over prognose en behandelaanpak, niet alleen kan worden volstaan met indelingen van ziekte-eenheden in psychiatrische classificatiesystemen die uitgaan van een niveau van beschouwing van de psychische verschijnselen. Gedifferentieerde diagnostiek maakt gebruik van meerdere meetniveaus waarbij uitgegaan wordt van verscheidene verklaringsprincipes. Hierbij kunnen psychologische tests een belangrijke rol spelen. Slechts de interactie tussen symptomatologie en in meer of mindere mate stabiele persoonlijkheidskenmerken, waarbij de nadruk ligt op de individuele verschillen, maakt het mogelijk voorspellingen te doen over uitkomsten van behandelstrategieën.

Verder wordt een theoretische uiteenzetting gegeven over de hiërarchische ordening en mate van abstractie van psychische fenomenen.