Het ideaal dat we gezamenlijk nastreven, mensen uit de geestelijke gezondheidszorg laten meedoen in de idealistisch voorgestelde participatiesamenleving, is lovenswaardig, maar hoe realistisch is het écht als wij mensen ons niet kunnen voorstellen, er nooit mee in aanraking zijn geweest of laat staan ons in iemands situatie kunnen verplaatsen?

Op een breedgebouwde, respectvolle manier zetten Koos Neuvel en Caroline de Pater een op de praktijk gebaseerd verhaal neer waarin zij de lezer meenemen in verschillende belevingswerelden van mensen die kort of al jarenlang in een ggz-instelling wonen of werken.

’t Is hier een gekkenhuis is een boek met opeenvolgend dubbele boodschappen. Niet vooraf zo bedoeld, en puur geschreven omdat de schrijvers erin geloven dat verhalen helpen om uitzonderingen, nuances en schakeringen van het menselijk leven te blijven zien. In dit verhaal worden de perspectieven van wetenschap, beleid, management en de dagelijkse praktijk op een confronterende, maar respectvolle manier samengebracht. Daarmee is dit boek een aanrader voor professionals in de (geestelijke) gezondheidszorg, maar net zo goed voor andere belangstellenden die een verhaal willen lezen om begrip te krijgen voor (of grip op) de werkelijkheid. Gewoonweg om perspectief te verbreden en te zien dat er niet slechts één waarheid is.

De kracht van ’t Is hier een gekkenhuis is simpelweg verhelderend en het best te omschrijven in zo min mogelijk woorden: ‘Eenvoud is het ervaren van de werkelijkheid – niet in haar relatie tot onszelf maar in geheel haar heilige onafhankelijkheid. Eenvoud is zien, oordelen en handelen vanuit het punt waar we in onszelf rusten. Hoeveel valt er dan niet weg! En hoe valt al het andere op zijn plaats!’ (Dag Hammarskjöld).

L. Schopman, freelanceonderzoeker in de gezondheidzorg, Deurningen