In de laatste jaren is het begrip `psychiatrische psychotherapie' meer onderwerp van discussie geworden ten gevolge van ontwikkelingen in de beroepsidentiteit van de psychiater en een bezinning op de plaats van de psychotherapie in de psychiatrieopleiding. Hoewel het een omslachtig en vaag begrip is verwijst het naar de grondslagen van de psychiatrie. Uitgangspunten voor dit artikel zijn het rapport van de commissie-Verhagen en een kritische bespreking van het rapport `psychiatrische psychotherapie' (Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie). Beargumenteerd wordt dat een adequate definitie van het begrip pas mogelijk is als twee wezenlijke aspecten van de psychiatrie daarin worden verdisconteerd: het integratieve denken en de psychische dimensie. `Psychiatrische psychotherapie' wordt ideaaltypisch geformuleerd als een vorm van psychotherapie die a) ziektebeeld georiënteerd is, b) zich richt op de groep patiënten bij wie beperkte doelstellingen mogelijk zijn, c) is gefundeerd in het open denken (biopsychosociaal) en een daarmee nauw samenhangende theorie over de psychische dimensie, waarin de relatie van de patiënt tot zijn psychische stoornis centraal staat. `Psychiatrische psychotherapie' is een begrip dat psychiaters gevoelig kan maken voor psychotherapeutische mogelijkheden in de behandeling van ernstige psychische stoornissen.