achtergrond Voor het terugdringen van dwang in de ggz wordt veel waarde gehecht aan een signaleringsplan. Het wetenschappelijke bewijs voor de effectiviteit hiervan is echter beperkt, onder andere vanwege gebrekkige uitvoering door professionals.
doel Het vaststellen van de modelgetrouwheid bij het opstellen en gebruik van het signaleringsplan en de waardering ervoor in onze klinische langdurige zorg.
methode Semigestructureerd interview bij patiënten en verpleegkundigen.
resultaten Van de 144 patiënten hadden 113 een actueel signaleringsplan (78%); 12 van hen waren bereid mee te werken aan het onderzoek (8,3%). Er werden 16 verpleegkundigen bevraagd. De modelgetrouwheid was hoog, maar wegens de lage respons van de patiënten waren de resultaten niet generaliseerbaar.
conclusie Dat ondanks de zeer laagdrempelige opzet de bereidheid tot meewerken zó gering was, laat zien dat onderzoek in de klinische langdurige ggz gecompliceerder kan zijn dan gedacht. Als de geringe participatie in onderzoek een generiek fenomeen is, vormt dat een obstakel voor de wetenschappelijke onderbouwing van de zorg voor deze zeer zieke en kwetsbare doelgroep.