achtergrond Ouderverstoting, waarbij een kind een erg sterke band ontwikkelt met één ouder en contact met de andere ouder weigert, is een fenomeen waar de laatste jaren veel aandacht aan besteed is. Er bestaat controverse rond het al dan niet erkennen van ouderverstoting als een psychiatrisch syndroom van het vervreemde kind, waarbij de voor- en tegenstanders vaak lijnrecht tegenover elkaar staan.
doel We proberen na te gaan of ouderverstoting al dan niet thuishoort binnen de psychiatrische diagnostiek.
methode Literatuur rond ouderverstoting werd verzameld uit verschillende databanken en op een kritische manier gelezen.
resultaten Ouderverstoting bevindt zich op de grens tussen psychiatrie, sociologie en justitie, waarbij psychiatrie dient te waken over de grenzen van de diagnostiek.
conclusie Doordat er zoveel aandacht wordt besteed aan het al dan niet erkennen van ouderverstotingssyndroom als diagnose wordt er vaak voorbijgegaan aan de impact die ouderverstoting kan hebben en hoe hier het beste mee omgegaan kan worden.