In de kinder- en jeugdpsychiatrische classificatie spelen twee paradigma s een grote rol: het medische (categorale) en het psychometrische (dimensionele). Beide benaderingswijzen hebben sterke en zwakke kanten. Eerder combineerde Thorley (1987) de voordelen van symptoomscores die niet door ouders maar door clinici beoordeeld waren met de psychometrische benadering. Ondanks het belang van de door hem gevonden dimensies voor klinische en researchdoeleinden is dit onderzoek nooit herhaald. Daarom hebben we dezelfde factoranalyse en andere statistische bewerkingen uitgevoerd bij een grote groep Nederlandse patiënten die de polikliniek Kinder- en Jeugdpsychiatrie van het Academisch Ziekenhuis Utrecht bezochten. De gevonden factoroplossingen vertonen grote overeenkomst met die van de oorspronkelijk onderzochte Britse groep, maar er zijn ook enkele verschillen. Uitgaand van de beperkingen van deze beide studies worden mogelijkheden voor verder onderzoek besproken.