In de huidige tijd, waarin discussies in ons vakgebied vooral gaan over de nieuw verschenen dsm -5 (hoe classificeren we de klachten en symptomen), geeft dit boek juist aan aandacht te hebben voor het verhaal van de patiënt. Wat is het een verademing (er is meer dan de dsm -5) en een verrijking (waardevol) om dit boek te mogen lezen en te recenseren.

De eerste auteur kennen we van het boek De mens als verhaal, een helder boek over narratieve therapie. Het handboek sluit aan bij dit boek en is, volgens de auteur, te lezen als een ‘reisverslag’. Het is zijn reis van ruim dertig jaar psychotherapeutische hulpverlening in verschillende contexten en op verschillende plaatsen.

Narratieve psychotherapie beoogt, zoals de auteur omschrijft, cliënten te helpen een eigen verhaal te ontwikkelen of terug te vinden. Een narratief is een verhalende tekst die zowel talig kan zijn (een verhaal, een gedicht of een liedtekst) of niet-talig (een film, een tekening of symbolische afbeelding die een verhaal vertelt). Klachten en symptomen zijn hierbij de niet-vertelde verhalen. Dit uitgangspunt maakt het boek zo boeiend.

Het boek bestaat uit drie delen. Het eerste deel is een theoretische uiteenzetting over de aspecten van het narratief denken. De theorie wordt gecombineerd met filosofische en wetenschappelijke inzichten op het gebied van de narratieve psychotherapie en wordt verbonden met inspiratiebronnen zoals poëzie, film en kunst. Deel twee en drie zijn meer praktijkgericht, waarbij uitbundig gebruikgemaakt wordt van casuïstiek. Wat een mooie, verhelderende, maar vooral ook ontroerende praktijkvoorbeelden komen er in dit boek voor. De brede toepassing in het werken met zowel individuele patiënten (van jong tot oud) en gezinssystemen wordt uitvoerig toegelicht.

Het boek hoeft niet van kaft tot kaft gelezen te worden, maar kan ook per hoofdstuk gelezen worden, afhankelijk van waar je naar op zoek bent. Maar ik denk dat het zeker een boek is waarin je blijft lezen en herlezen.

Dit boek verdient een plaats in de opleiding van psychiaters en psychologen want, naast het op een goede manier kunnen classificeren van een stoornis, is misschien nog wel veel belangrijker de patiënt de ruimte en mogelijkheid te geven om zijn verhaal te vinden en te laten horen. Wat fijn dat de auteur ons heeft willen meenemen op zijn reis.

M. Zonder