De psychiatrie ligt opnieuw op de tekentafel. Een golf van ambulantisering gaat door Nederland en Vlaanderen. Dit heeft ook consequenties voor de kliniek. Naarmate meer mensen ook bij ernstige ontregeling ambulant worden behandeld, zal de populatie die toch nog wordt opgenomen relatief met zwaardere problemen kampen. Het principe dat ambulant leidend is voor de behandeling maakt het daarbij nodig dat de kliniek goed en structureel communiceert met de ambulante teams. Ten slotte wordt het belang ervaren dat de principes van herstel, met het focus op eigen doelen en krachten van patiënt, niet stoppen bij de poort van de kliniek. Er wordt vanuit dezelfde visie in de kliniek doorbehandeld; integratie van herstelondersteunende zorg en het medisch psychiatrische model.

Al deze lijnen komen samen bij de hic, die staat voor high en intensive care: een gesloten afdeling, waar high-carebehandeling de standaard is, en waar binnen dezelfde afdeling opschaling naar intensive care met één-op-éénbegeleiding mogelijk is. De maximaal mogelijke opschaling bestaat uit twee extra beveiligde kamers (ebk), waarbij de patiënt wel wordt afgezonderd in een afgesloten ruimte, maar via een raam permanent in zicht blijft en zo veel mogelijk zelf zaken kan regelen, zoals temperatuur, verlichting, zonwering en inkijk. Het principe is dat zaken alleen worden overgenomen als alles is ingezet om dat te voorkomen en dat verantwoordelijkheden zo snel mogelijk worden teruggegeven.
De familie is te allen tijde welkom (rooming in) en kan ook desgewenst overnachten.

Voor organisaties die op deze wijze met hun klinische capaciteit willen omgaan, ligt er nu dit Werkboek hic. De opname en behandeling op de hic worden in detail beschreven, die in zeven stappen leiden tot een onderbouwd behandelplan: kennismaking, zorgafstemmingsgesprek, risicotaxatie, psychiatrisch onderzoek, somatisch onderzoek en rom. Tevens komen bouwkundige aspecten aan bod en de vereiste professionaliteit van de medewerkers. Van de psychiater wordt een grote mate van presentie verwacht, de ic-patiënt wordt 7/7 dagen dagelijks gezien; bij verblijf in de ebk zelfs tweemaal per dag.

Een van de grootste bedreigingen voor dit soort innovaties is dat de term wordt overgenomen, maar niet de volledige inhoud: ‘Wij doen ook aan hic.’ Bij de ontwikkeling van f-act is dit ondervangen door het meten van de modelgetrouwheid met een externe audit. Voor hic is daarom een aanzet gemakt voor een hic-monitor, een schaal met 54 items op een 5-puntsschaal.

In de inleiding stelt Aartjan Beekman dat we met dit boek een nieuwe pagina omslaan in de acute psychiatrie. Ik onderschrijf deze stelling,
niet alleen omdat het tot een betere kliniek leidt, maar ook omdat nu juist de ambulante behandeling model staat voor wat er in de
kliniek gebeurt.