Ik kan wel zeggen dat ik fan ben van de serie Handboeken van De Tijdstroom. Deze geven over de specifieke stoornis een gedegen overzicht van alle facetten die hierbij belangrijk zijn, zoals epidemiologie, diagnostiek, etiologie, interventie, specifieke doelgroepen et cetera. De lezer wordt goed geïnformeerd in de volle breedte en krijgt een handreiking voor verdere verdieping.

Daarom was ik verheugd dat ik het nieuw verschenen handboek mocht recenseren, te weten het Handboek dubbele diagnose. Dit keer niet één stoornis die centraal staat, maar het tegelijkertijd voorkomen van verschillende stoornissen op hetzelfde moment bij een patiënt, kort gezegd de patiënt met een dubbele diagnose. De nadruk in dit boek is gelegd op het geïntegreerd behandelen van zowel de psychiatrische problemen, de verslavingsproblemen alsook alle andere sociale problemen die daarmee samengaan.

Het boek is ingedeeld in vijf delen. In deel 1 wordt een uitvoerige toelichting gegeven wat aan de basis staat van geïntegreerd behandelen. Definities en begrippen worden verduidelijkt, motivationele processen worden besproken alsook de rol van familieleden bij de behandelingen van deze patiënten. Deel 2 gaat over de verschillende behandelvormen die mogelijk zijn bij dubbele diagnose, waaronder contingency management, groepsgerichte behandelingen, herstel en rehabilitatie en een fraai hoofdstuk over gedeelde besluitvorming. Deel 3 bestaat uit tien hoofdstukken en gaat in op hoe de verschillende psychiatrische stoornissen in combinatie met verslaving het beste behandeld kunnen worden. Deze hoofdstukken geven de clinicus zowel overzicht van de huidige stand van zaken alsook veel praktische handreikingen. De hoofdstukken in dit deel zijn wat mij betreft de pareltjes van het boek. Deel 4 behandelt capita selecta zoals dwang en drang, jongeren en roken. Deel 5 is de epiloog waarbij de auteur betoogt dat er steeds minder argumenten zijn die ervoor pleiten de beide sectoren niet te integreren.

Dit boek is een warm pleidooi om de tweedeling in zorg voor de patiënt die thans nog overheersend is, op te heffen en de behandeling beter te integreren, waar uiteindelijk de patiënt het meeste baat bij heeft. En dat is wat mij betreft de essentie van ons vak: de patiënt behandelen in de volle breedte van zijn of haar problematiek en verdieping daar waar nodig is. Dit handboek draagt weer bij aan het feit dat ik fan ben en blijf.

M. Zonder