Dit boek is een cri du coeur van een Engelse collega-kinderpsychiater die zeer ontevreden is over de genoten opleiding en vooral vindt dat veel psychische problemen en gedragsproblemen van kinderen ten onrechte gemedicaliseerd worden. Een bekend voorbeeld om aan vast te haken is dan natuurlijk de aandachtstekort-hyperactiviteitstoornis (adhd). De schrijver belijdt zijn ongeloof in de biologische achtergrond van syndromen als adhd, en houdt een pleidooi voor een cultureel perspectief op psychopathologie. Hij betoogt dat de beoordeling of een kind druk, impulsief en slecht geconcentreerd is, primair cultuurafhankelijk is en niet een biologisch gefundeerd kenmerk van een individu weerspiegelt.

Dit en soortgelijke stellingen worden echter nauwelijks onderbouwd, en de wel weergegeven literatuur is weinig actueel. Bovendien wemelt het van de evidente onjuistheden en onterechte beschuldigingen. Zo is de bekende Multimodal Treatment Study of adhd (mta) niet gesponsord door de farmaceutische industrie, maar door het National Institute of Health. Niet aanbevolen.

J.K. Buitelaar