Wat zich tussen de groepsleden afspeelt levert een belangrijke bijdrage aan het groepstherapeutische proces. Onderzocht wordt hoe het tussenmenselijke in de literatuur over groepspsychotherapie naar voren komt.

In de psychoanalytisch georiënteerde literatuur blijkt de relatie tussen groepsleden vooral een instrumentele betekenis te hebben; de ander is geen doel op zich, maar middel, hulpstuk. Hiertegenover staat de existentieel psychotherapeutische benadering, waarin een authentieke ontmoeting tussen groepsleden centraal staat. Deze authentieke ontmoeting lijkt in de psychoanalytische literatuur genegeerd te worden. Getracht wordt deze omissie te verklaren, en met behulp van Martin Bubers beschrijving van het tussenmenselijke een brug te slaan tussen de genoemde visies. Wanneer men de psychoanalytische en existentiële theorieën als complementair beschouwt, wordt het tussenmenselijke in groepspsychotherapie zowel middel als doel.