Aan de hand van een overzicht van de resultaten van follow-up-onderzoek wordt aangetoond dat de kenmerkende symptomen van de borderline-persoonlijkheidsstoornis gebonden zijn aan een bepaalde levensfase, verlopend van de adolescentie tot in het vierde decennium van het leven. Hypotheses, ter verklaring van de vermindering van de symptomatologie en de verbetering van het algeheel functioneren van de patiënten na deze fase, worden geformuleerd. Consequenties voor de behandeling, die voortvloeien uit de kennis van en het inzicht in het verloop van de borderline-persoonlijkheidsstoornis, betreffen de belangrijke rol van suïcidepreventie, de mogelijk bredere indicatie voor neuroleptische therapie, de gunstige invloed die een `training in impuls-controle' zou kunnen hebben en de mate van distantie die de patiënten in hun objectrelaties moeten leren te handhaven.