Het boek is ingebonden, van prettig formaat en goed verzorgd. Hoewel er in de inleiding wordt gezegd dat de auteur in dit boek een discussie opent, is het feitelijk een persoonlijk schotschrift, een vlammend betoog gebaseerd op een strijd die deze auteur al veel en veel langer is aangegaan met andere gezaghebbende internationale wetenschappers.

Sterk is dat het onderwerp gedegen en uitputtend wordt behandeld, inclusief een historische schets van het veranderende psychiatrisch landschap en een uiteenzetting over het risico van een ‘ fad ’, een hype, überhaupt in de geneeskunde.

Minder sterk is dat het eenzijdig is; vanuit diverse invalshoeken komt het steeds op hetzelfde punt neer: de diagnose bipolaire stoornis wordt te gemakkelijk en daarmee ten onrechte gesteld. Op een gegeven moment weet je het wel, of krijg je zelfs behoefte om de andere kant van de discussie eens te horen van die genoemde wetenschappers die het tegengestelde standpunt huldigen.

Toch heeft de auteur in zijn algemeenheid een punt dat hij goed uitwerkt; in de psychiatrie staan we nogal eens met lege handen, zowel wat betreft valide diagnostiek als wat betreft therapeutische opties bij chronische ziekten. Het oprekken van een helder, medisch concept zoals autisme, adhd of in dit geval de bipolaire stoornis kan een aantrekkelijke manier zijn om meer grond onder de voeten te vinden in de ervaren machteloosheid, zowel voor de patiënt als voor de behandelaar of onderzoeker. De auteur spreekt van ideeën die de illusie van zekerheid kunnen bieden; ook benoemt hij het alternatief waarin de behandelaar de onzekerheid kan verdragen, kan luisteren, aandacht heeft voor de context en het levensverhaal van zijn of haar patiënten zonder te vervallen in een enkelvoudige verklaring voor zeer complexe symptomenbeelden. Ook in de Nederlandse situatie een relevante invalshoek.

F. Huismans