Het boek begint met ethische overwegingen inzake het werk als forensisch psychiatrisch expert en dan vooral het schrijven van het deskundig rapport. De aanbevelingen lijken evident, maar zijn in praktijk heel wat moeilijker te vervullen. Het volgende hoofdstuk over de geschiedenis van het forensisch psychiatrisch rapport is Amerikaans: moeilijk volgbaar en praktisch weinig relevant vanuit Europese context.

Dit is een algemene kritiek op het boek: het beschrijft de Amerikaanse toestand, die grondig verschilt van de Europese, niet-Angelsaksische juridische omgeving waarin wij werken als forensisch psychiater. Het vergt de nodige ervaring om de beschreven facetten te kunnen implementeren in het Belgische/Nederlandse werkkader. Het is dan ook een nuttig werk om zich als ervaren expert bij te schaven en de eigen werkwijzen kritisch te evalueren, maar voor iemand die met dit boek het ‘vak’ wil leren, is het niet bruikbaar. Een groot deel van het boek beschrijft vervolgens één voor één de verschillende medisch-juridische contexten waarin forensisch psychiatrische rapportage aan bod komt, maar zoals gezegd, is dit een zuiver Amerikaanse visie. Hoofdstukken 15, 17 en 18 over respectievelijk psychologische testen in het psychiatrisch forensisch rapport, simulatie en risicotaxatie zijn dan weer wel vanuit een Europese invalshoek de moeite om te lezen.

Al met al is het werk interessant voor de ervaren forensisch psychiatrisch rapporteur om de eigen werkwijze ter discussie te stellen en zo nodig bij te schaven. Het zal de nieuwkomer of gewoon geïnteresseerde lezer weinig bijbrengen en eerder in verwarring brengen door het toch grote verschil tussen de Angelsaksische en de overige Europese juridische context.

Chris Dillen