achtergrond Eetstoornissen, met name anorexia nervosa, kennen de hoogste mortaliteit (rond de 10%) van alle psychiatrische stoornissen (Hoek 2006). Als we het beeld voor ogen krijgen van een cachectische patiënte die, ondanks de ernstige psychiatrische, lichamelijke en sociale gevolgen van haar eetstoornis, toch niet kan gaan eten, doet zich onvermijdelijk de vraag voor of we haar niet onder dwang moeten behandelen. Dit met als doel de dood te voorkomen, de negatieve spiraal te doorbreken en de kansen op uiteindelijk herstel te vergroten. Hoewel deze vraag gerechtvaardigd is, is hierop geen eenduidig antwoord te geven in verband met een gebrek aan onderzoek hieromtrent. Ook is er bij eetstoornissen een duidelijke morele en ethische component aan het gebruik van dwang. Moet je iemand die niet wil eten wel dwingen? Is er geen sprake van eigen keuze?
doel Het doel is de deelnemer te informeren over de huidige stand van zaken omtrent dwang en drang bij eetstoornissen, zodat deze beter geïnformeerd kan besluiten over dwang en drang in voorkomende gevallen. Een ander doel is een discussie te genereren om zo vragen die richtinggevend zijn voor onderzoek in de toekomst helder te krijgen.
methoden Er zullen praktijkvoorbeelden aangehaald worden aangaande zeer ernstig zieke patiënten met een eetstoornis. Daarnaast wordt een literatuurstudie naar eetstoornissen en behandeling onder dwang gedaan.
resultaten De resultaten van de literatuurstudie zullen gepresenteerd worden. De wet bijzondere opnemingen in psychiatrische ziekenhuizen (Bopz), wet op de geneeskundige behandelingsovereenkomst (wgbo) en de nieuwe Wet Verplichte Geestelijke Gezondheidszorg zullen besproken worden vanuit het kader van de behandeling onder dwang van eetstoornispatiënten.
conclusie Behandeling onder dwang bij eetstoornissen is een onderwerp met veel controversen. In een discussie wordt de wenselijkheid van behandeling onder dwang besproken.