Dit is de tweede, volledig herziene, versie van een werk dat in 2000 werd gepubliceerd. De hoofdmoot én de expertise van de auteurs worden gevormd door alles wat met heroïnebehandeling te maken heeft. Hier ligt dan ook de kracht van het boek. Het biedt een zeer volledig én praktisch toepasbaar overzicht van de mogelijkheden voor de behandeling van heroïneafhankelijkheidsproblemen. De auteurs hebben praktische bruikbaarheid hoog in hun vaandel staan. In hun inleiding zeggen ze onomwonden dat verslavingsartsen, verpleging en begeleiding er ’s ochtends iets in op moeten kunnen zoeken om dat in de namiddag in praktijk te brengen. Zelf zou ik niet zo blindelings op een boek vertrouwen, maar het geeft, zeker wat betreft de behandeling van heroïneproblemen, goede evidence-based informatie om een adequate verslavingszorg te ondersteunen. Belangrijk hierbij is toch te realiseren dat, hoewel de titel luidt ‘more than methadone alone’, de auteurs hiermee vooral verwijzen naar andere farmacotherapeutische interventies. Lezers die zoeken naar psychosociale interventies zullen wat op hun honger blijven zitten. Vanwege deze medische focus kunnen dan ook vooral verslavingsartsen van dit boek profijt hebben. Ongeveer de helft van het boek is gewijd aan de behandeling van opiaatverslaving. De tweede helft is duidelijk minder gestoffeerd. In één hoofdstuk worden alle andere verslavingen samen besproken, inclusief die aan alcohol en benzodiazepines. Dit is duidelijk te beperkt om praktisch bruikbaar te zijn. Onvolledig ook én enigszins negatief stellen de auteurs dat, in tegenstelling met de opiaatbehandeling, er nauwelijks werkzame behandelingen zijn voor de de andere drugproblemen. De auteurs gaan hiermee wel erg kort door de bocht en hun literatuursamenvatting is wel erg beknopt. Zo wijden ze geen woord aan de mogelijkheden van disulfiram bij de behandeling van cocaïneproblemen. Tot slot worden er verschillende hoofdstukken gewijd aan de organisatievormen van de hulpverlening in het Verenigd Koninkrijk. Hoewel interessant is dit toch wel minder relevant voor onze Vlaamse en Nederlandse context. Samengevat: goed onderbouwde en praktisch bruikbare info over opiaatbehandeling. Voor andere legale en illegale drugsproblemen blijft het boek te summier. Onvermijdelijk geeft een tweede editie, 10 jaar na de eerste, aanleiding tot overpeinzen. Is de (opiaat)verslavingszorg er de laatste jaren erg op vooruitgegaan? Zijn er veel nieuwe (farmacotherapeutische) interventies bijgekomen? Toch wel wat confronterend te merken dat er in dit vak niet veel echt nieuws onder de zon is. Of is dit gewoon maar de tol van ouder te worden?

G. Dom