Ouder worden is niet gemakkelijk. Ik merk het aan mezelf en mijn omgeving. Ik merk het ook wanneer ik een boek toegestuurd krijg, geschreven door iemand die ik vroeger (en nu nog) bewonderde, maar waarvan ik nu, al lezende, denk: ‘ach, waarom moest dit nu nog zo nodig?’. Washton en vooral Joan Ellen Zweben zijn prominente psychologen die al meer dan een kwart eeuw actief zijn op het vlak van onderzoek, behandeling en opleiding betreffende verslaving- en gerelateerde materie. Het voorliggende boek is een herziene, tweede uitgave van hun boek dat verscheen in 1989. Toen brachten zij een vernieuwende benadering, waarbij zij aandacht vroegen voor de beginnende epidemie van stimulantiagebruik en -misbruik. De vraag dringt zich op of nu, na 21 jaar, dit werk nog relevant is. Maar eerst de benadering van waaruit dit boek geschreven is. Zoals de auteurs aangeven, vormen het doelpubliek van hun werk zowel de patiënt als zijn/haar familie én ook de professionele hulpverlener. Vlees noch vis, denk ik dan bij zo’n brede doelstelling. En inderdaad, voor de hulpverlener is dit boek te beperkt en oppervlakkig. Vele soorten therapieën worden kort vermeld, maar nergens uitgediept of concreet geschetst. Er is wel een interessante geschiedenis van stimulantiagebruik en ook het uitgebreide hoofdstuk over de relatie tussen seks en stimulantiagebruik is best aardig. Maar nergens krijg je als hulpverlener voldoende informatie om er echt mee aan de slag te kunnen gaan. Is het dan vooral een zelfhulpwerk? Voor een stuk wel, maar daarvoor zijn er opnieuw te weinig praktische handvatten en proberen de auteurs een opsomming te geven van mogelijke therapieën, zonder dat de gebruiker daar volgens mij iets mee kan, behalve dat hij of zij enkele termen uit het vakjargon leert kennen. Is er zoveel veranderd in die 21 jaar? Als je dit boek leest, valt dat nogal tegen. Geen neurobiologie of neurowetenschappen te bekennen. Farmacotherapie wordt in een paar zinnen aangehaald en dan nog, jammer genoeg, niet correct. De auteurs zijn (wild) enthousiast over de ontdekking van de motivationele benadering en stadia van verandering, maar het is toch wel mager om daarmee in 2009 naar voren te komen. Samenvattend, misbruik van stimulantia is een belangrijk en maatschappelijk actueel probleem. Dit boek zal jammer genoeg niet direct aan de oplossing ervan bijdragen.

G. Dom