achtergrond Middelenmisbruik gaat gepaard met een hoge comorbiditeit van psychiatrische stoornissen en ook bij psychiatrische cliënten wordt een hoge prevalentie van middelengebruik gezien. Diagnostiek bij dubbeldiagnosecliënten vergt veel tijd en gedegen onderzoek. In de ambulante praktijk blijkt het moeilijk te zijn om tot zorgvuldige diagnostiek te komen.
doel Door middel van een inventariserend onderzoek inzicht krijgen in het percentage dubbeldiagnosecliënten binnen de spoedeisende ambulante crisisdienst en duidelijkheid krijgen of er verschillen zijn met niet-dubbeldiagnosecliënten met betrekking tot interventies en vervolgtraject na een eerste crisisbeoordeling.
methoden Presentatie van een drie maanden durend inventariserend onderzoek binnen een crisisdienst voor spoedeisende psychiatrie van een grote ggz-instelling. Alle nieuwe inschrijvingen tijdens kantooruren waar een crisisbeoordeling uit volgde, zijn onderzocht. Tevens zijn alle face-to-face crisiscontacten in de bereikbaarheidsdienst buiten kantooruren hierin betrokken. Hierbij zijn ook crisisbeoordelingen meegenomen van cliënten die al in zorg zijn.
resultaten In de spoedeisende crisisdienst blijkt na een eerste crisisbeoordeling dat er bij 33% van de cliënten sprake is van middelengebruik. Bij 75% van deze groep wordt een causaal verband gelegd tussen het middelengebruik en de aanwezigheid van een psychiatrische stoornis en/ of zeer ernstige psychosociale problematiek. Bij 25% van alle eerste crisisbeoordelingen wordt dus dubbeldiagnostiek geconstateerd. Het opnamecijfer na een eerste beoordeling ligt veel hoger bij dubbeldiagnostiek dan bij 'enkelvoudige' problematiek.
conclusie Zelfs binnen de beperkingen van de spoedeisende ambulante crisisdienst wordt een hoog percentage dubbeldiagnosecliënten gediagnosticeerd na een eerste beoordeling. De ernst van de problematiek van deze groep blijkt temeer uit het hoge percentage opnamen na de eerste beoordeling.