achtergrond Professionals in de geestelijke gezondheidszorg worden meer en meer verantwoordelijk gesteld voor het gedrag van de mentaal gestoorde individuen die ze behandelen. In het bijzonder is de mogelijkheid van gewelddadig gedrag bij psychotische patiënten een belangrijk discussiepunt bij de verdere behandeling. Het blijkt dat een brede variëteit van persoonlijke, situationele en omgevingsfactoren hier een rol speelt.
doel In deze review is de literatuur bestudeerd over de invloed van de omgevingsrisico's waaraan psychotische patiënten blootgesteld worden sinds hun kindertijd. De tijdsrelatie tussen een psychotische stoornis en criminaliteit, eerdere hulpverleningsgeschiedenis, psychosociale en omgevingsproblemen en gedragsproblemen in de kinder- en jeugdjaren komen hierbij aan de orde.
methoden Een zoektocht op PubMed en PsychInfo tussen 1990 en 2006 leverde 1942 artikelen op, waarbij de volgende zoektermen werden gebruikt: (crime/violence) and (psychosis/schizophrenia) and (substance abuse); (crime/violence) and (psychosis/schizophrenia) and (personality disorder/ psychopathy); of (crime/violence) and (psychosis/schizophrenia) and (youth).Uiteindelijk bleken er 29 artikelen bruikbaar.
resultaten Studies over de tijd van het eerste delict in relatie tot de eerste psychotische episode, diagnose en eerste psychiatrische opname leverden wisselende resultaten op. De meeste forensische patiënten hadden eerder contact gehad met de algemene psychiatrie alvorens ze een forensische patiënt werden, maar de kwaliteit van de psychiatrische zorg was niet altijd gepast. De slachtoffers van schizofrene patiënten waren meestal bekenden. Naast middelenmisbruik werd de mate van sociaal functioneren gezien als een belangrijke risicofactor. Externaliserend gedrag tijdens de kinder- en jeugdjaren werd het meest gezien bij toekomstige patiënten met schizofrenie die later delicten plegen.
conclusie Het beloop van een psychotische stoornis kan nooit afzonderlijk gezien worden van de omgevingsrisicofactoren. Voor de psychiatrische praktijk betekent dit dat het op zijn minst even belangrijk is om deze risicofactoren te elimineren dan om de individuele patiënt te behandelen.