achtergrond Eerdergenoemd dilemma: wel of geen informatie geven, kan vanuit psychiatrische optiek verschillend worden benaderd. Deze korte inleiding geeft een aantal argumenten waarom het niet zou moeten gebeuren. Artsen zijn gehouden aan het beroepsgeheim en de zwijgplicht van de persoonlijke levenssfeer van patiënten. Informatie verstrekken aan de beoordelende sector is schadelijk voor de therapeutische relatie. Het voegt verder ook weinig toe aangezien de beoordelende sector zelf al veel scholing heeft gehad op het gebied van psychiatrie en diverse protocollen en richtlijnen tot haar beschikking heeft. Als er al besloten wordt om informatie te geven is daar zeker geen haast bij; het uwv beoordeelt de arbeidsongeschiktheid pas na een periode van twee jaar.
doel Verhelderen van de mogelijke posities van de behandelend psychiater en van de consequenties die diens keuze kunnen hebben.
methoden Uiteenzetting van de verschillende psychiatrische invalshoeken, (Foeken, Koerselman); ditmaal de tegenargumenten.
resultaten Door middel van een duidelijke stellingname worden de argumenten duidelijker die gewogen moeten worden bij de beslissing om als behandelend psychiater wel of niet in te gaan op verzoeken om inlichtingen te geven.
conclusie Op grond van deze argumenten zou het geven van informatie niet direct noodzakelijk zijn. Echter, zoals ook zal blijken uit de volgende voordrachten spelen er veel factoren een rol en is er sprake van een medisch ethisch dilemma waarvan de behandelaar zich bewust moet zijn om verantwoord te kunnen handelen.