Elke wetenschappelijke onderneming is minimaal te karakteriseren door een nastreven van kennis van de realiteit. Er wordt betoogd dat dit niet het geval is in psychotherapie. Hoewel het zoeken naar De Waarheid een aspect van het psychotherapeutisch proces is, wordt de psychotherapie wezenlijk en specifiek gekenmerkt door andere aspecten. Het gaat in psychotherapie niet alleen over het kennen van hetgeen (geweest) is, maar ook over het kennen van wat nooit geweest is, met andere woorden eerder over het scheppen dan over het kennen van de realiteit. Verder gaat het in psychotherapie niet zozeer over het kennen van een waarheid, maar over het suïcide risico dat daar aan verbonden is en over de capaciteit die wenselijk is om de realiteit te verhullen, evenals van de mate waarin.

Dit soort argumenten worden theoretisch uitgewerkt en geïllustreerd met klinische voorbeelden. Het betoog leidt tot het principieel in vraag stellen van door een ideaal van wetenschappelijkheid geïnspireerde inspanningen in het veld van de psychotherapie. Er wordt gewezen op een alternatieve mogelijkheid.