Exposure is bij de behandeling van patiënten met ptss een behandeling van eerste keus volgens de multidisciplinaire richtlijnen voor angststoornissen. Toch wordt de meerderheid van de patiënten met ptss in de klinische praktijk niet met exposure behandeld. Waarom niet? Een belangrijke reden blijkt te zijn dat therapeuten bang zijn om deze behandeling toe te passen. Zij zijn bang dat de patiënt meer klachten krijgt omdat men het trauma 'blootlegt', dat de patiënt zal 'decompenseren' of dat andere comorbiditeit, zoals een depressie, een adequate en veilige traumabehandeling in de weg staat.

Er is echter inmiddels voldoende empirisch bewijs om deze opvattingen te weerleggen. Er zijn aanwijzingen dat het niet inzetten van exposurebehandeling bij ptss gebaseerd is op 'irrationele gedachten', en dat het niet toepassen ervan als vermijdingsgedrag van therapeuten zou kunnen worden beschouwd. In deze presentatie wordt u uitgenodigd een gedachtegang te hanteren die socratisch genoemd zou kunnen worden. In plaats van u ervan te overtuigen dat exposure echt een veilige behandelmethode is, wordt u gevraagd na te gaan welke geldige (lees: empirische) argumenten er zijn om iemand een effectieve ptss-behandeling te ontzeggen.