leerdoel (1) Het toepassen van exposurebehandeling bij kwetsbare patiënten met posttraumatische stressstoornis (ptss) en (2) het voorkómen van een chronisch beloop van ptss.

Exposure is bij de behandeling van patiënten met ptss een behandeling van eerste keus volgens de multidisciplinaire richtlijnen voor angststoornissen. Toch wordt de meerderheid van de patiënten met ptss in de klinische praktijk niet met exposure behandeld. Het niet toepassen van een effectieve behandeling leidt tot chroniciteit van de klachten en verlies in kwaliteit van leven. Waarom is dit zo? Een belangrijke reden blijkt te zijn dat therapeuten bang zijn om deze behandeling toe te passen. Zo zijn ze bang dat de patiënt meer klachten krijgt omdat je het trauma 'blootlegt' of ze zijn bang dat de patiënt zal 'decompenseren'. Ook kunnen therapeuten denken dat andere comorbiditeit, zoals een depressie, een adequate en veilige traumabehandeling in de weg staat.

In deze cursus willen wij u meenemen in een gedachtegang die socratisch genoemd zou kunnen worden. In plaats van u ervan te overtuigen dat exposure echt een veilige behandelmethode is, willen wij u vragen na te gaan welke geldige (lees: empirische) argumenten er zijn om iemand een effectieve ptss-behandeling te ontzeggen. Daarnaast wordt een overzicht gegeven van het beschikbare empirische bewijs wanneer wel en wanneer niet een exposurebehandeling voor ptss dient te worden toegepast. De effecten van dissociatieve verschijnselen en depressieve symptomen op de behandeling van ptss worden besproken. Aan de hand van casuïstiekbesprekingen van patiënten met een complexe ptss worden bovengenoemde aspecten nader uitgewerkt.

Na afloop bent u in staat de betekenis van kwetsbaarheid in de exposurebehandeling van ptss adequaat in te schatten en is uw kennis over de veiligheid van het toepassen van exposure bij de behandeling van ptss geactualiseerd.