achtergrond De afgelopen jaren is er meer en meer sprake van forensische problemen bij psychiatrische patiënten die middelen gebruiken. Verschillende instanties zetten projecten op. Door naast elkaar bestaande initiatieven dreigt versnippering (Kerkmeer e.a. 2003).
doel Om te weten welke interventies zinvol zijn is kennis van aard en omvang van problematiek nodig. Dit onderzoek beschrijft de prevalentie van forensische problemen en middelengebruik op een gesloten afdeling gedurende een jaar (maart 2006- maart 2007).
methode Van de patiënten van de gesloten afdeling van een psychiatrisch ziekenhuis werd juridische status, middelengebruik, forensische problemen voor opname en psychiatrische diagnose wekelijks vastgelegd. Patiënten werden benaderd voor interviews met standaardvragenlijsten. Tevens werd een risicotaxatie-instrument (Philipse e.a. 2000) ingevuld.
resultaten Minder dan 10% nam deel aan interviews. De aantallen vrijwillig opgenomen patiënten, mensen met een inbewaringstelling en mensen met andere justitiële maatregelen waren gelijk verdeeld. Van de mensen met middelengebruik had 85% een justitiële maatregel (χ2 28,5; p=0,000). Naar aanleiding van de lage respons is vanaf november 2006 de screener middelengebruik (Kerkmeer e.a. 2003) en de urinecontrolestandaard toegepast om observaties te objectiveren. Deze posterpresentatie laat definitieve cijfers zien.
conclusie Uitvoeren van gestructureerde interviews bij mensen die zijn opgenomen tegen hun wil levert geringe respons en onbetrouwbare gegevens. Gegevens kunnen beter gebaseerd worden op gestructureerde observaties van verpleegkundigen.