achtergrond Zelfbeschadigend gedrag is een veel voorkomend probleem bij verstandelijk gehandicapten.
doel Beschrijven van: (1) de prevalentie van automutilerend gedrag bij verstandelijk gehandicapten; (2) de verschillende vormen van dit gedrag; (3) de etiologie van dit gedrag; (4) schadelijke effecten van dit gedrag op lange termijn.
methode Systematisch literatuuronderzoek in de periode 1966-2006 in PubMed en Cochrane met als zoektermen: 'intellectual disability', 'mental retardation', 'learning disorder', gecombineerd met 'self injurious behaviour',' self injury',' automutilation',' self harm',' head banging',' aerophagia', en 'skin picking'.
resultaten Automutilatie komt veelvuldig voor bij verstandelijk gehandicapten (17- 46%). Er is nauwelijks structureel onderzoek gedaan naar het vóórkomen van verschillende vormen van zelfbeschadigend gedrag, de mogelijke oorzaken (o.m. reactie op stress, aandacht vragen, syndroomgebonden) en de gevolgen daarvan op lange termijn. Uit de verschillende (meestal n=1) onderzoeken blijkt dat ten gevolge van hoofdbonken, bijten op lippen, lucht slikken, kapot krabben van de huid, strangulatie en prikken in en slaan op de ogen uiteenlopende verwondingen te verwachten zijn, variërend van oppervlakkige beschadigingen tot structurele afwijkingen, blindheid, verlies van lichaamsdelen, dementie en dodelijke afloop.
conclusie Ondanks het feit dat automutilatie een ernstig probleem is bij verstandelijk gehandicapten, is er nauwelijks onderzoek gedaan naar de verschillende verschijningsvormen, oorzaken en gevolgen.