Crisisinterventie en ambulante acute psychiatrie waren tot voor kort volstrekt onbekende concepten in de psychiatrie van de Oost-Europese landen die deel uitgemaakt hebben van de Sovjet-Unie. Ook Litouwen kende slechts de voornamelijk biologisch georiënteerde sovjetpsychiatrie. Deze psychiatrie was weinig sociaal noch maatschappelijk georiënteerd en zag het psychiatrisch ziekenhuis als centrum van alle behandeling. Het is daarom niet verrassend dat het starten van een behandelcentrum waarin poliklinische acute psychiatrie, crisisinterventie en kortdurende crisisopnames centraal staan, veel weerstanden opriep. Weerstand van de kant van de oude leeuwen en leeuwinnen die sinds jaar en dag regeren over de traditionele opnameafdelingen, en weerstand van de financiers die uitsluitend kunnen denken in termen van een bedprijs. Maar ook weerstand van verwijzers die erop willen kunnen rekenen dat als ze een patiënt insturen voor opname dat deze ook echt wordt opgenomen en niet dezelfde middag al weer thuis zit met een afspraak voor de volgende dag bij het crisiscentrum. De minste weerstand bieden de patiënten en hun familie, die in het algemeen ronduit blij zijn met de nieuwe voorziening.