Uit onderzoek blijkt dat zowel bij psychotherapie als bij farmacotherapie gemeenschappelijke factoren die worden bepaald door de therapeutische relatie, voor een belangrijk deel het resultaat van de behandeling voorspellen. Dit wordt vaak aangeduid als 'placebo-effect' of 'aspecifieke factoren'. Dit suggereert dat het gaat om een diffuus effect dat vanzelf optreedt en weinig beïnvloedbaar is door de behandelaar. In deze bijdrage wordt ervoor gepleit deze factoren nader te specificeren met behulp van de hedendaagse psychodynamische theorie over steun. Daaruit volgen formuleringen over het gericht en geïndiceerd toepassen van steun bij verschillende psychiatrische aandoeningen. Daarbij is het voor een adequate toepassing van steunende interventies noodzakelijk zicht te hebben op de persoonlijkheidsstructuur van de patiënt. Aan de hand van korte vignetten wordt geïllustreerd hoe, afhankelijk van persoonlijkheidspathologie, eenzelfde steunende interventie in het ene geval adequaat en in het andere geval niet adequaat kan zijn. Door deze differentiatie van steun wordt deze een specifiek en beïnvloedbaar kenmerk van de therapeutische relatie. Het maakt ook dat steun te omschrijven is als een aanleerbare competentie. Tot slot legt het een basis voor wetenschappelijk onderzoek. Dat is nodig, want ondanks de brede toepassing van steunende interventies is dat nog nauwelijks op gang gekomen.