De gerichtheid op de institutionalisering heeft internationaal de aandacht doen toenemen voor 'verplichtende ambulante hulpverlening'. In veel landen ontstonden hiervoor wettelijke regelingen. Als grondpatroon zien we regelingen waarin het accepteren van medicatie (maar soms ook een bepaalde woonomgeving of activiteiten en het toelaten van bepaalde interventies zoals huisbezoek) de voorwaarde wordt om een gedwongen opname te voorkomen. De internationale verschillen in deze wetgeving weerspiegelen de verschillende visies op het doel van gedwongen interventies (afwenden van gevaar of bevorderen van het welzijn) en de verschillen in de controlerende systemen (rol van de rechter of een tribunal; rechterlijke uitspraak vooraf of toetsing achteraf). In deze bijdrage wordt de Nederlandse voorwaardelijke rechterlijke machtiging (rm) vergeleken met regelingen uit andere landen.