Dit boek is bedoeld voor mensen - zoals partners en familieleden - die willen leren omgaan met hun naasten die lijden aan een borderline persoonlijkheidsstoornis (bps). Het gaat er daarbij volgens de auteurs om de 'controle over je eigen leven terug te krijgen'. Mason is psychotherapeut, Kreger pr-adviseur en tekstschrijver. Zij beheren ook de al geruime tijd bestaande website www.bpdcentral.com. De Engelse editie van dit boek en een soms slordig vertaalde 'illegale' kopie werden al op grote schaal gebruikt. Velen zullen dus blij zijn met deze officiële Nederlandse uitgave. Dat is terecht. Niet omdat het boek perfect is, maar wel omdat er zo weinig voorhanden is voor deze doelgroep. Naaste betrokkenen van patiënten met een bps staan namelijk vaak in de kou. De ggz richt zich vooral op het individu (biomedische invalshoek), verschuilt zich achter termen als privacy en besteedt doorgaans erg weinig aandacht aan de omgeving. Dat is merkwaardig, zeker met de wetenschap dat elke therapiestroming intervisie zeer hoog in het vaandel heeft staan. Door de ambulantisering en mythes als 'borderliners niet opnemen' (die mijns inziens als kunstfouten zijn te beschouwen), wordt een groot beroep gedaan op de directbetrokkenen. Terwijl het niet alleen moeilijk is om om te gaan met het grillige, wispelturige gedrag, maar ook met alle angsten over suïciderisico (9-10%!). Dit boek voorziet in een leemte door zowel gedetailleerd en stap voor stap de vele borderlineverschijnselen te bespreken, als suggesties te doen hoe daarmee om te gaan. Behandelaars van patiënten met bps zouden het moeten lezen om beter te begrijpen waar de omgeving mee worstelt en om het aan te kunnen bevelen. Maar het louter aanraden volstaat niet. Het boek is een hulpmiddel om de naaste betrokkenen te helpen met het (samen) antwoord zoeken op soms zeer complexe vragen en om hen bij de behandeling te betrekken. Want naast 'stress' en 'kwetsbaarheid' zijn de factoren 'steun' en 'kracht' van diezelfde familieleden enorm van belang in de behandeling. Is er geen kritiek? Jawel, het boek is deels cultuurgebonden ('Amerikaans'). Dat uit zich bijvoorbeeld in het gebruik van superlatieven. Zo is de introductie (op de cover) wat ongelukkig gekozen: 'Ben je het doelwit van gewelddadige woedeuitbarstingen en voel je je gemanipuleerd'. Maar daar valt wel doorheen te lezen. Iets anders is de dikte van het boek. Wellicht haken toch te veel mensen af bij driehonderd pagina's.

E. van Meekeren