Krawitz mag gezien worden als een nieuwe Sherlock die, in het gezelschap van zijn Watson, erin geslaagd is om na heel wat speurwerk een mooi overzicht te geven van de meest recente bevindin-gen over de borderline persoonlijkheidsstoornis. Uit de pragmatische en gemotiveerde stijl van schrijven is af te leiden dat het om een ervaren clinicus gaat. De ondertoon van het boek is positief, met veel respect voor de patiënt. In vijf hoofdstukken wordt ingegaan op diagnose, behandeling, attitude van de clinicus en medisch-juridische aspecten. Het geheel maakt een degelijke indruk. Het is duidelijk dat de auteurs goed belezen zijn. In het eerste hoofdstuk lees je wat er te weten valt over diagnose, behandelmodellen en onderzoeksresultaten. Het geheel is doorspekt met cijfers en referenties. Toch prikkelen die eerder de nieuwsgierigheid dan dat ze gaan vervelen. Hierop volgt een hoofdstuk over behandeling: het belang van een goed assessment, een behandelplan, wat te doen bij crisis, wanneer hospi-taliseren, welke therapeutische kenmerken zijn van belang bij de hulpverlener. Er worden advie-zen gegeven rond de aanpak van automutilatie, crisis, zelfmoordrisico. Deze adviezen zijn gericht aan zowel de individuele hulpverlener als aan teams. Veel van de valkuilen die worden beschreven zijn herkenbaar voor eenieder die met deze populatie werkt. Gezien het hoge suïciderisico wordt er ook een hoofdstuk gewijd aan de medisch-juridische aspecten. Hier wordt vooral een onderscheid ge-maakt tussen het acute en het chronische suïciderisico - het durven nemen van risico's op korte termijn om op lange termijn resultaten te behalen. In het laatste hoofdstuk wordt duidelijk dat preventie van burn-out essentieel is om enthousiast te blijven werken. De laatste twintig bladzijden van het boek omvatten een uitgebreide literatuur-lijst van boeken en artikelen. Het boek leest aangenaam - met hier en daar wat klinische vignetten. Voor wie weinig tijd heeft of achteraf nog iets wil terugvinden, wordt de essentie van elk hoofdstuk samengevat. Dit boek kan iets betekenen voor elke hulpverlener die een leidraad zoekt in het werken met mensen met borderline persoonlijkheidsstoornissen, zonder expliciet te kiezen voor een theoretisch behandelmodel. Hierbij denk ik aan een ambulante setting, een opnameafdeling of een paaz, waar niet alle patiënten een stoornis hebben op as ii. Voor de hulp-verlener op een gespecialiseerde afdeling zal het weinig nieuws brengen, behalve dan dat het nog eens benadrukt hoe verrijkend het kan zijn om met deze populatie te werken.

 

A. Berens