Iedereen weent. Ons leven begon al huilend en dat was een hele opluchting voor moeder en vader, die het zagen als een teken dat we gezond het leven waren ingestapt. Tegen het moment dat het wenen op reguliere basis wat afneemt, ontwikkelen we doorgaans voldoende verbale vaardigheden om te communiceren wat we willen. Toch zullen zelfs de meest gereserveerde volwassenen nog af en toe geconfronteerd worden met tranen in de ogen.

Waarom wenen we, terwijl alle vaardigheden voorhanden zijn om spanning of verdriet op een andere wijze te communiceren? Waarom is huilen in oorsprong eerder akoestisch terwijl het later eerder visueel-akoestisch wordt? Wat communiceren we juist als we wenen? Mensen verschillen overduidelijk in het waarom, wanneer en hoe van dit gedrag; maar wat weten we over de onderliggende oorzaken van deze verschillen? Hoewel wenen een alledaags en typisch menselijk fenomeen is, blijft het een raadselachtig gedrag. Het is een complex onderwerp waarover wetenschappelijke inzichten slechts mondjesmaat tot stand zijn gekomen. Het ontbreken van dit gedrag bij dieren is hier niet vreemd aan. Toch hebben veel mensen impliciet wel de idee het functioneren van dit gedrag te begrijpen, zo kennen therapeuten het wenen soms een belangrijke plaats toe in het proces naar verandering. Maar is dit gerechtvaardigd of heeft deze idee niet meer dan een intuïtieve basis? En wat is bovenal de functie van huilen als gedrag op zich?

In dit boek brengen de auteurs alle wetenschappelijke bevindingen samen vanuit diverse theoretische stromingen en methodologische invalshoeken. Zowel het onderzoek naar de biologische basis van het gedrag, als zelfrapporteringsdata die inzicht geven in de individuele en cultuurgebonden verschillen vinden hier een plaats. Daarnaast voorzien ze specifieke aandacht voor huilen binnen de therapeutische context en de specifieke link met pathologie (persoonlijkheidsstoornissen, andere psychiatrische stoornissen, falen van coping-vaardigheden, enz.

Het is een grote uitdaging om een boek samen te stellen over een gedrag dat je zowat in alle lagen van wetenschap en samenleving, normaliteit en pathologie terugvindt. Dit boek voorziet op professionele wijze in een leemte die doorgaans alleen op amateuristische wijze wordt ingekleurd in de tabloids ('Door niet te huilen, vergiftig je jezelf?'). Bovendien is het een aantrekkelijk en overzichtelijk boek dat uitnodigt om te lezen omdat het theoretisch sterk is, èn gevarieerd qua inhoud. Adult Crying is een verrijking.

S. Vertommen