McCrady en Epstein zijn twee hoogleraren Psychologie en boegbeelden van het verslavingsveld in de VS. Reeds vele jaren leiden ze toonaangevende onderzoeksprojecten, vaak gefinancierd door de nationale Amerikaanse financieringsbronnen (National Institute of Mental Health (nimh), National Advisory Council on Alcohol Abuse and Alcoholism (niaaa), National Advisory Council on Drug Abuse (nida)). Het betreft hier vaak toegepast onderzoek waarbij vooral, psychosociale, behandelmodellen (onder meer cognitieve gedragstherapie) centraal staan.

Hun huidige tekstboek is een update van de eerste versie die uitkwam in 1999. In de inleiding wordt uitdrukkelijk aangegeven dat er zowel binnen de maatschappelijke context als in het verslavingsonderzoek fenomenaal veel veranderde sinds de eerste uitgave. Met deze tweede uitgave willen ze uitdrukkelijk al deze veranderingen integreren. Een boeiende uitdaging, want inderdaad er is de laatste 15 jaar heel wat gebeurd binnen ons vakgebied.

Maar, jammer. Hoe goed de intenties ook zijn, het boek is en voelt oubollig. De indeling blijft uitermate klassiek: hoofdstukken over algemene aspecten van verslaving, een deel over specifieke producten en uiteindelijk enkele specifieke populaties en topics. Allemaal geschreven door bekende, Amerikaanse, onderzoekers en clinici. Ik weet echter niet in welke wereld de redacteuren de laatste 10 jaar hebben geleefd, maar veel van wat ik spannend vind in dit vak en vele uitdagingen die ik dagelijks in het klinisch werk ontmoet, komen nauwelijks aan bod in dit boek. Om maar een paar belangrijke manco’s te noemen. Nauwelijks iets over de resultaten van modern beeldvormend en neurocognitief onderzoek, hoewel op dit gebied zowel wat betreft de pathogenese als wat betreft de toepassingen in behandeluitbouw heel wat interessant nieuws te melden valt. Gokken, onlinegaming, internetverslaving, obesitas als verslaving, … geen enkele niet-chemische vorm van verslavingsgedrag wordt aangeraakt. Ook moderne vormen van behandeling zoals onlinemodules blijken nauwelijks relevant. Tot slot lijkt me ook de verslavingsarts (fijn toch, die nieuwe erkenning door de knmg) in dit boek niet veel te vinden. Geen handvatten voor biologische monitoringmethoden, geen somatiek te bekennen.

Volgens de regels van het Tijdschrift voor Psychiatrie heb ik voor een recensie van een dik boek (in dit geval 945 pagina’s) recht op 800 woorden. Ik vrees dat ik aan de huidige 331 genoeg heb.

G. Dom