De behandeling van chronische pijn en verslaving is een belangrijk, actueel en uiterst boeiend onderwerp. Verschillende aspecten maken dat dit een erg goede timing is voor dit boek. Vanuit het oogpunt van de volksgezondheid zien we in alle westerse landen een toename van het aantal mensen met chronische (wel of niet aan kanker gerelateerde) pijnklachten. Dit vraagt professionele behandelstrategieën, zowel psychosociaal als farmacologisch. Dit handboek, uitgegeven door de American Society of Addiction Medicine (asam) biedt hier een belangrijke basis voor. Het boek biedt in 31 beknopte hoofdstukken een overzicht van alle relevante aspecten van dit onderwerp.

Het begint met een theoretische onderbouwing betreffende de epidemiologie van en de neurobiologische gronden voor comorbiditeit tussen pijn en verslaving. Daarna volgen praktische hoofdstukken over diagnose en behandeling. Behandeling is hier breed opgenomen: niet alleen alle aspecten van farmacologische behandeling, maar er zijn ook verschillende hoofdstukken gewijd aan psychotherapeutische behandelvormen. Tot slot zijn er verschillende hoofdstukken gericht op specifieke patiëntenpopulaties zoals patiënten met fibromyalgie, psychiatrische comorbiditeit en niet-aangeboren hersenletsels.

Globaal is dit een handig en belangrijk boek dat, beknopt, alle relevante informatie, sterk gericht op de clinicus samenbrengt.

Ondanks het nut van dit boek – en het staat buiten twijfel dat dit onderwerp aandacht vraagt , niet alleen bij psychiaters, maar bij alle artsen die betrokken zijn bij de behandeling van chronische pijn - stuit de toonzetting mij wat tegen de borst. Zo verbaast het me zeer dat in een boek, uitgegeven door de asam, uitspraken te vinden zijn zoals ‘a behavioral hallmark of addiction is dishonesty’ of ‘people with risky brains’. Simplistisch, oubollig en soms ronduit stigmatiserend. Zo introduceert men in dit boek - opnieuw ondanks de nuttige inhoud - een sfeer van ‘wij’ (de artsen die goed willen doen) tegen ‘zij’ (de patiënten die proberen te bedriegen om maar medicatie te bemachtigen). Een dichotomie waarvan wijlen Hans Rosling zou zeggen ‘weer een voorbeeld van het menselijke instinct om op te splitsen, te dichotomiseren, in goed en kwaad.’

G. Dom, psychiater, Boechout