In de klinische praktijk zien behandelaars nog met enige regelmaat af van het bieden van een psychotherapeutische behandeling aan patiënten met hersenletsel. Dat dit onterecht is, wordt in dit boek uitgebreid onderbouwd.

Het boek bestaat uit drie delen. In het eerste deel beschrijven auteurs algemene principes van het geven van psychotherapie aan patiënten met hersenletsel. Het tweede deel behandelt een aantal specifieke psychotherapeutische methoden, onder andere cognitieve gedrags­therapie (cgt), eye movement desensitisation and reprocessing (emdr) en systeemtherapie. In het laatste deel bespreken auteurs (psychotherapeutische) behandelstrategieën bij veelvoorkomende symptomen bij hersenletsel, waaronder stemmings- en angstproblematiek, agressie en problemen in de sociale vaardig­heden.

Dit boek voorziet in een lang bestaande behoefte aan een standaardwerk op het gebied van psychotherapie bij patiënten met hersenletsel. Het is zeer evenwichtig geschreven, steeds door experts op het betreffende gebied. Dit zorgt mede voor voldoende diepgang in elk van de hoofdstukken. De grootste toegevoegde waarde is wat mij betreft dat de auteurs steeds heel concreet bespreken wat de indicaties, beperkingen en eventuele aanpassingen zijn voor het toepassen van psychotherapie bij patiënten met hersenletsel.

Ik heb bij het boek slechts één punt van kritiek. Ik vraag me af of het een gelukkige keuze is geweest om te spreken over ‘neuropsychotherapie’. Hiermee ontstaat mogelijk onbedoeld de indruk dat het gaat om een aparte vorm van therapie, wat therapeuten mogelijk zou kunnen ontmoedigen om ‘gewoon’ te beginnen met een psychotherapeutische behandeling bij patiënten met een voorgeschiedenis met hersenletsel. Gezien de hoge prevalentie van onder andere cerebrovasculair accident zal elke therapeut hiermee te maken krijgen. Tegelijkertijd dient opgemerkt te worden dat deze therapeuten nu wel een gedegen standaardwerk hebben om op terug te vallen.

Al met al vind ik dit boek een absolute aanrader voor elke hulpverlener die werkt met patiënten met hersenletsel. In het bijzonder denk ik daarbij aan (psycho)therapeuten op generieke poli’s en afdelingen waar zo nu en dan een patiënt met hersenletsel in de voorgeschiedenis wordt behandeld, zoals op de psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis (paaz) of in de ouderenpsychiatrie.

B. Bus, psychiater, NAH, Boekel