Emotionele veerkracht in de psychotherapie, geschreven door Willy van Haver, is te beschouwen als een bespiegeling van zijn werk als pessotherapeut. In zijn voorwoord schrijft hij dat dit boek ‘een neerslag is van doorleefde wetenschap waarin de kloppende pols van de praktijk als psychotherapeut constant te voelen is’. Hij kiest niet duidelijk voor welke doelgroep hij het boek schrijft, voor cliënten of therapeuten, en besluit dat het voor beiden geschikt is.

Het boek geeft een mooi overzicht over de lichaamsgerichte experiëntiële psychotherapie volgens Al Pesso. Deze methode groeide in de jaren zeventig van de vorige eeuw uit tot een volwaardige psychotherapeutische richting. In dit boek besteedt de auteur aandacht aan de basisprincipes van de therapie en de toepassing in de praktijk. Veel nadruk legt hij op de manier waarop gekeken wordt naar de mens c.q. cliënt. Deze ‘mensvisie’ en hoe die zich verhoudt tot de visie bij deze psychotherapeutische behandeling, wordt uitvoerig uiteengezet. Duidelijk is hoeveel enthousiasme, plezier en bevrediging hij heeft ervaren in het werken met cliënten en deze methode. Dat weet hij ook wel over te brengen.

Zijn stelling is dat een psychotherapeutische behandeling maatwerk is, waarbij hij zich afkeert van de toenemende tendensen om protocollair te werken. Eén keer maakt hij een forse uitglijder, waarbij hij zich kritisch en, in mijn ogen, ook denigrerend uitlaat over cliënten die niet kiezen voor een intensieve psychotherapeutische behandeling en naar zijn idee niet willen ontwikkelen. Hij schrijft ‘gelukkig is er voor hen nog de pillenproducent’. Dat strookt niet met zijn opvatting respect te hebben voor de cliënt, één van de basisprincipes in de werkrelatie met de cliënt die hij beschrijft.

Daarbij laat de redactie van het boek veel te wensen over. Ik stoorde mij erg aan de taalfouten, de opmaak, de onjuiste en onvolledige verwijzingen. Ook was het onduidelijk wanneer het zijn eigen opvattingen zijn of wanneer het informatie betreft die gebaseerd is op onderzoek. Jammer, want zonder deze omissies had het boek kunnen uitstijgen boven het egodocument dat het nu is geworden.

H.J.M. Zonder