Dit boek van de Britse dichteres Gwyneth Lewis is geen doorsneevoorlichtingsboek over depressie, maar zit tussen een autobiografie en een zelfhulpboek in. Soms fraaie autobiografische fragmenten worden afgewisseld met citaten uit boeken, krantenknipsels  en raadgevingen voor depressieve mensen en hun omgeving. De gebruikelijke adviezen (zoals 'wat aan lichaamsbeweging doen') zijn er niet te vinden of worden resoluut van de hand gewezen. Daarmee is het een persoonlijk en oorspronkelijk boek geworden, maar of depressieve mensen en hun omgeving er veel mee opschieten, waag ik te betwijfelen.De autobiografische passages geven een goede indruk van wat het betekent om een depressie door te maken. Lewis' opvattingen over depressie en de manier om daar vanaf te komen zijn me echter veel te mistig en hoogdravend. Depressie geeft volgens haar aan dat de manier waarop je je leven hebt geleid ondraaglijk is en niet bij je past. Daarmee is de aandoening een 'psychische blindenstok' voor de patiënt en eenmaal overleefd zelfs een 'godsgeschenk'. Volgens haar vereist een depressie 'dat je net zo lang doorgaat met ziek zijn tot je innerlijke transformatie voldoende ver gevorderd is om te garanderen dat je wederopstanding geen valse opleving is.' De betekenis van dit alles zal vast heel diepzinnig zijn, maar de ondertitel ten spijt werd ik er in elk geval niet veel vrolijker van.

R. van Deth