Dit boek vormt de neerslag van een symposium met ongeveer dezelfde titel, dat eind 2000 plaatsvond in de psychiatrische kliniek van de Technische Universiteit Dresden op initiatief van de Deutsche Gesellschaft für Psychiatrie, Psychotherapie und Nervenheilkunde, die voor de opgave stond richtlijnen voor Soziotherapie te ontwikkelen. Doel van het symposium was het bepalen van de wetenschappelijke state of the art op dit gebied. Binnen dat kader zijn de bijdragen van een tiental auteurs op schrift gesteld, waarbij sommigen het accent vooral leggen op begripsomschrijving en theoretische achtergrond, anderen vooral op empirische onderzoeksgegevens. Aan de orde komen onder meer de vraag of sociotherapie een wetenschappelijke methode is, de relatie tussen sociotherapie en farmacotherapie, diverse onderzoeken naar de plaats, het proces en de effectiviteit van ergotherapie in de psychiatrie, en de pedagogische wortels en sociaal-pedagogische perspectieven van Soziotherapie.

In haar voorwoord spreekt de redactie de hoop uit dat dit boek een impuls zal geven aan de broodnodige discussie tussen aanbieders, verwijzers en gebruikers over de grenzen, de waarde en het nut van psychiatrische sociotherapie dan wel de klinische ergotherapie. Hoewel niet alle bijdragen makkelijk leesbaar zijn, sluit ik me graag bij die hoop aan.

Paul Hodiamont