De auteurs van dit boek doceren respectievelijk psychiatrie en psychiatrische verpleegkunde aan Amerikaanse universiteiten. Zij herschreven een aantal hoofdstukken uit het 2880 bladzijden omvattende Psychiatry (derde druk; Tasman e.a. 2008) en beogen hiermee een beknopter tekstboek uit te geven. Zij richten zich daarbij op een multidisciplinair publiek van hulpverleners en studenten in de geestelijke gezondheidszorg en eerste lijn, op zoek naar een compact klinisch referentiewerk.

Het boek bestaat uit 5 ‘eenheden’. Eenheid 1 is gewijd aan de basis van de psychiatrie met hoofdstukken over uiteenlopende onderwerpen zoals de therapeutische relatie, classificatie en neurowetenschappen. In eenheid 2 schetsen de auteurs de context van de hulpverlening in hoofdstukken over ondermeer multidisciplinaire, ethische en juridische aspecten van zorg. Eenheid 3 is gewijd aan klinische stoornissen. In 19 hoofdstukken worden evenveel psychiatrische syndromen beschreven en toegelicht aan de hand van een gevalsbeschrijving. In eenheid 4 gaan auteurs in op diagnostiek en behandeling met korte beschrijvingen van psychotherapeutische behandelingen en farmacotherapeutische interventies. Dit wordt aangevuld met een hoofdstuk over ‘somatische behandelingen’, waarin ondermeer elektroconvulsietherapie, transcraniële magnetische stimulatie en deep brain stimulation kort aan bod komen. Ten slotte worden in eenheid 5 diagnostiek en aanpak van psychiatrische urgenties en geweld beschreven.

Een samenvatting van de basis van de psychiatrie in 440 bladzijden is een lovenswaardig streven en de auteurs zijn erin geslaagd vele aspecten van deze basis op een wetenschappelijke manier aan bod te laten komen. De sterkte van dit boek voor studenten is daarmee ook de zwakte voor de hulpverlener: vele aspecten van diagnostiek en behandeling worden te summier besproken om daadwerkelijk een handleiding te bieden bij de dagelijkse psychiatrische praktijk. Zo wordt de farmacotherapie bij schizofrenie op driekwart bladzijde beschreven. Als condensatie van psychiatrische basiskennis is dit boek dus geslaagd, maar als klinisch referentiewerk schiet het tekort.

Kees van Heeringen