Vanuit psychoanalytisch perspectief beschreef Mik in 1969 de psychopathologie en de klinische behandeling van kinderen met 'ontwikkelingspsychopathie'. Sindsdien is er veel veranderd in de visie op en de behandeling van kinderen met ernstige gedragsstoornissen. Destijds werd het ontstaan van gedragsstoornissen eenzijdig verklaard vanuit ongunstige omgevingsinvloeden. Thans wordt de kwetsbaarheid van het kind zelf voor het ontstaan van agressief en antisociaal gedrag onderkend. Destijds stond de beïnvloeding van de verstoorde persoonlijkheidsontwikkeling centraal in de behandeling. In dsm-termen vormt tegenwoordig niet zozeer de As-ii-, maar de As-i-symptomatologie (agressief, antisociaal oppositioneel gedrag) de primaire behandelfocus. Deze symptomen worden beïnvloed door middel van operante en cognitieve gedragstherapeutische methoden, waarvan het effect herhaaldelijk is aangetoond. Ook farmacotherapie heeft een plaats verworven in de klinische behandeling van gedragsstoornissen, namelijk voor de behandeling van de vaak voorkomende comorbiditeit (aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit, dysthymie).