De klinische opneming en poliklinische behandeling van een patiënte met een door haarzelf geprovoceerde anemie door middel van venepuncties, is de aanleiding tot een psychopathologische benadering van automutilatie, pathomimie en autovenepuncties. Aan te nemen is dat verpleegsters in hospitalisaties en medische belangstelling compensatie kunnen zoeken voor enerzijds een pathologische behoefte aan aandacht op grond van een hysterisch-degeneratieve constitutie en anderzijds een normale nood aan intermenselijk contact, die zij door een sympathisch tekort niet kunnen bevredigen. De therapie omvatte naast een sociaal-psychiatrische begeleiding, een psychotherapie met als doelstellingen het verminderen van de zelfdestructiviteit, de regulatie van de agressiviteit en een beter geadapteerd sociaal gedrag.