De grote Multimodal Treatment Study of Children with adhd (mta) is vooral bekend geworden doordat in de behandelfase intensieve medicamenteuze behandeling met methylfenidaat superieur bleek op een aantal uitkomstmaten aan andere vormen van behandeling. De tweede follow-up, 22 maanden na beëindiging van de behandelfase, liet een aantal verrassende en controversiële bevindingen zien. Zo was het voordeel te hebben deelgenomen aan de intensieve medicatieconditie verdwenen en ging voortgezette behandeling met stimulantia niet gepaard met betere, maar met iets slechtere uitkomsten. De balans van voor- en nadelen van langdurige behandeling met stimulantia bleek aanzienlijk minder gunstig te zijn dan was gedacht. Het zou dan ook voor de hand liggen dat de mta-resultaten leiden tot heroverweging van een aantal bestaande opvattingen over behandeling met stimulantia. In Nederland lijkt de aandacht voor de aanzienlijk ongunstiger uitkomsten van de tweede mtafollow-up achter te blijven bij die voor de eerdere resultaten. De vraag is of dat komt doordat ze in strijd zijn met de gevestigde opvattingen over adhd. Het doel van dit artikel is de belangrijkste bevindingen en klinische implicaties van de tweede follow-up meer bekendheid te geven. Tegelijk illustreert deze bespreking hoezeer verspreiding van wetenschappelijke kennis een sociaal proces is.